Malarstwo było moją pierwszą wielką miłością. W czasach, gdy uczyłam się w szkołach artystycznych, czułam, że to mój naturalny język – sposób na wyrażenie emocji, myśli i zachwytu nad światem. Jednak życie potrafi pisać własne scenariusze. Po założeniu rodziny musiałam odłożyć pędzle na bok, a kolory, którymi kiedyś malowałam swoje wizje, zniknęły z mojej codzienności.

Teraz wreszcie mogę do tego wrócić. Znów czuję dreszcz ekscytacji, gdy rozprowadzam farbę po płótnie i odkrywam na nowo magię światła i cienia. Najbardziej fascynuje mnie portret. Człowiek i jego dusza – ukryte emocje, niedopowiedziane historie, głębia spojrzenia – to właśnie chcę uchwycić w swoich pracach. Marzę o tym, by wniknąć w ten świat całkowicie, by malować nie tylko twarze, ale opowieści zamknięte w spojrzeniach.

Czuję, że to dopiero początek wielkiej artystycznej podróży – podróży, na którą czekałam całe życie.